Categorieën
Voorpagina

Wouter Bos, brandweerman

Als financieel-economisch journalist heb ik de kredietcrisis, de overname van ABN Amro, het uiteenvallen van Fortis en de hele santekraam van vrij dichtbij meegemaakt. Op een gegeven moment ging ik ’s ochtends naar de redactie van Z24.nl met de vraag wat er nú weer gebeurd zou zijn. Ik heb gezien hoe ambtenaren van het ministerie van Financiën met de handen in het haar zaten. Hoe de staven van banken in paniek letterlijk niet meer wisten hoe het nu verder moest. En ik heb ook gezien hoe een minister zich het vuur uit de sloffen rende, in de volle wetenschap dat hij daar later op aangevallen zou gaan worden. Waarvan akte.

“Zo werkt het in de democratie. Als je niet tegen de hitte kan, moet je niet in de keuken komen.” Dat zei Wouter Bos (vanaf 08:30) in reactie op de verwijten van de commissie-De Wit op zijn optreden als minister van Financiën.

Dat was nog een aardig eufemisme van Bos.

Want hij deed wel meer dan gewoon in de keuken blijven staan. De keuken stond in lichterlaaie, steekvlammen wisselden elkaar af. De bankiers die de boel in de fik hadden gestoken, die al jaren de vlam in de pan lieten slaan en wat steeds maar net goed ging maar die ene keer dus helemaal fout – zij renden brullend van het lachen de keuken uit.

Wat deed Bos? Onversaagd rende hij de keuken in met een blusdeken om de vlammen te doven en te redden wat er te redden viel.

Van wie was dat blusdeken? Van ons. Het kan maar een paar keer gebruikt worden, zoals bij het doven van vlammen in de kosten van de zorg, het onderwijs, veiligheid. Bos slaagde erin het gasfornuis, de koelkast en eigenlijk het grootste gedeelte van de keuken te vrijwaren van de vlammen. Ja, het spul kwam er geblakerd uit maar het bleef allemaal bruikbaar. De blusdeken echter, betaald door u en mij, kwam er heel slecht vanaf.

Hoe anders was het geweest als Bos dat allemaal niet gedaan had. Als de keuken in zijn geheel was opgegaan in de vlammen. Een zeer realistisch scenario. Dan was dat deken voor niets geweest. Het had nadien bij de lommerd ingeleverd moeten worden in ruil voor een grijpstuiver. Daar had Bos nog geen gaspitje van kunnen kopen. Hij was opgehangen, gekielhaald, geradbraakt.

De blusdeken is nu beschadigd. Veel meer vlammen – zoals in de zorg, het onderwijs, veiligheid – kunnen er niet mee gedoofd worden. Het keukenmeubilair is zwartgeblakerd. De vraag is of we er bij verkoop nog voor terug krijgen wat we ervoor betaalden. Maar we kunnen nog koken en prachtige gerechten maken.

Buiten de keuken slaan de veroorzakers van de fik elkaar schaterlachend op de rug. Hikkend en proestend van het lachen zien ze hoe de woede zich niet tegen hen keert, maar tegen de brandweerman. Kirrend van plezier kijken ze toe hoe de betalers van de blusdeken Bos schuimbekkend de les lezen en de parlementariërs hen, de bankiers, negeren. Want straks moeten de bankiers de keuken weer in om, aangemoedigd door stemmen zoekende parlementariërs en uzelf, met hun ketels en pannen nieuwe producten te brouwen waarmee u uw nieuwe auto, huis, flatscreen en PlayStation kunt financieren.

Die pyromanen moeten dus maar te vriend gehouden worden.

Ja, het was echt heel erg lachen, vinden de bankiers. Als het vaker zo afloopt met de brandweerman, moesten ze het misschien nog maar eens doen.

6 reacties op “Wouter Bos, brandweerman”

Mooie metaforen over keukenbranden en wat dies mer zij. Zonde van de blusdeken. Gewoon door laten fikken, niks niet blussen. Met een goeie inboedelverzekering was de schade gedekt. Ben benieuwd wat ‘r nog aan narigheid boven de keukentafel komt. Ben ervan overtuigd dat er meer los komt.

Tja ConvenienC, die inboedelverzekering die vormen wij dus met zijn allen…..je bent het er dus mee eens dat we dan vele malen slechter af geweest zouden zijn! En ik ben wel benieuwd wat je met je eigen keuken gedaan zou hebben, huis laten afbranden? Verdiep je eens echt in de metafoor!

Reacties zijn gesloten.