Ik weet dat er harde kernen van Marokkaanse jongeren bestaan die echt, absoluut niet meer te helpen zijn. Waarvan zelfs jongerenwerkers met 15 jaar ervaring ook niet meer weten wat ze met hen aan moeten.
Zij noemen zich geen Nederlander en alleen nog in naam Marokkaan – hoewel de meesten van hen trouwens Berber zijn. En dus proberen ze nu maar een eigen identiteit te vestigen. Een identiteit die hen flink de vernieling in helpt.
Het is die van de Verschoppeling, van de sterke vechters die door iedereen – ook hun eigen families – verstoten zijn. Ze dragen die identiteit met trots en leden uit hun kleine statistische hoekje die zich proberen te onttrekken aan die statistieken, worden keihard omlaag gehaald.
Ik ken het verhaal van een jongen die erg goed kan tekenen. Hij wil zijn talent toepassen in een HBO-studie. Daarvan kregen zijn ‘vrienden’ lucht. Zij lopen allemaal werkloos rond, ‘hustlen’ wat hier en daar, inbraakje zus-en-zo, handtasje hupsekee, en gaan voor de vorm naar hun VMBO-opleiding. Buiten rondhangen is koud in de winter….
En die vrienden dreven die jongen in een hoek, waarschuwden hem dat hij geen hogere opleiding moest gaan doen, en om hun punt kracht bij te zetten, staken ze hem neer.
Een jongerenwerker snelde met hem naar het ziekenhuis, waar hij geholpen werd. Maar diezelfde avond zat hij gewoon aan de dis bij zijn ouders. Ze weten het nog steeds niet, en hij zal het hen ook nooit vertellen.
Want zijn vader gaat iedere vrijdag naar de moskee, met de vader van de jongen die hem neerstak.
Zelf zag ik vorig jaar hoe enkele jochies, nog geen 12 jaar oud, op een bootje hier aan de gracht stonden te springen. Die zonk door al het geweld.
Ikzelf was aan de telefoon en keek via het raam uit op het gebeurde, en zag dat mijn onderbuurman buiten stond toe te kijken.
Hij deed niks.
Later vroeg ik hem hoe dit nou precies zat. Dat bleek vrij simpel angst te zijn.
De buurman, die hier al een jaartje of 15 woont, vertelde dat je die kleine schoffies niet aan moet pakken als ze iets staan uit te vreten.
Want als je dat wel doet, staan dezelfde avond nog hun broers en hun vrienden voor de deur, met honkbalknuppels, messen en (zo mogelijk) nog erger.
De politie bellen was ook geen optie, want zoiets schijnt altijd uit te lekken. Er is altijd iemand die de broers en hun vrienden kan vertellen wie het belletje gepleegd heeft.
Deze buurman voelt zich redelijk thuis in zijn buurt. Hij kent vrijwel iedereen, behalve de schoffies. Die wil hij niet kennen, net zoals de schoffies hem niet willen kennen.
Hoe lang nog voordat de koppen nou eens echt bij elkaar worden gestoken om oplossingen te vinden?
Communicatiestrateeg en schrijver van het boek ‘Megafoonpolitiek‘. Op Twitter te vinden als @kajleers. Politiek bewust, voormalig financieel-economisch journalist, muziekmaker, professionele kletskous, schrijver. Geeft ook social media-trainingen, denkt graag met je mee over communicatiestrategie. En ja, content is en blijft King.