Het kan soms snel gaan. Gisteren kleefde er nog een depressie aan ons, vandaag zijn we verbrand. Hallo Cafayate!
Een inwoner van Salta waarschuwde ons gisteren nog om zo snel mogelijk het stadje te verlaten, als we nog lekker weer wilden hebben. Dat viel gelukkig mee. Was het gisteren ronduit slecht weer dat het humeur geen goed deed, vandaag scheen zowaar de zon in Salta. We huurden een auto en zijn er op uit getogen, via de weg naar het zuiden, naar Cafayate.
Nu pas heb ik echt lol van mijn rijbewijs. Er is weinig leuker dan in volledige vrijheid te kunnen gaan en staan waar je wilt. Ik rijd een Chevrolet Corsa, wat ietwat hilarisch is want het is gewoon een Opel Corsa, de auto die ik in Amsterdam ook heb. Niet zo raar dat het hier Chevrolet heet; Opel is van General Motors, en Chevrolet ook. Maar in Zuid-Amerika heeft GM de Corsa onder het Chevrolet-banier op de markt gezet.
We namen de geasfalteerde route, van Salta naar het zuidwesten, richting Cafayate. Reden: onze beide reisgidsen (´Wereldwijzer´ en ´Lonely Planet´) wezen ons op het schattige karakter van Cafayate, de wijngaarden eromheen en de mooie rit er naar toe. Daar was niks van gelogen.
Tussen Salta en Cafayate, op de R68 snelweg, bevinden zich veel bergen, met hier en daar vreemde, door wind en erosie gevormde kleine natuurwonderen. Uitgesleten in het steen kun je de ´Keel van de Duivel´bezoeken, de ´Kastelen´ zien en een akoestisch wondertje meemaken in een natuurlijk ´amfitheater´. En dat alles met een graadje of 30.
Tip: al is de wind nog zo koel, houd je armen binnenboord als je niet wilt dat ze gaan lijken op rauw gebakken spareribs… Smeren, smeren, smeren is nu het devies.
In Cafayate zitten we in een geweldig hotel. Niet het goedkoopste van het stadje, maar we vinden dat we nu eenmaal met vakantie zijn in een ver land, en dan hoef je je niet altijd wat extra comfort te ontzeggen. Daarnaast zaten we in Salta in een goedkoper hotel dat meer weg had van een zompig moeras, dus dan is Villa Vicuña een verademing.
Rondom Cafayate bevinden zich drie wijngaarden die bekend staan om de hoge kwaliteit witte wijnen. Er zijn wijnproeverijen en ondanks het feit dat ik verkouden ben, gaan we daar morgen toch even een wijntje of 1, 2 en misschien zelfs 3 tot ons nemen. Het schijnt namelijk erg leuk en lekker te zijn.
Maar eerder op de dag gaan we waarschijnlijk naar Quilmes, een verzameling ruïnes van één van de oudste Indiaanse nederzettingen in Argentinië, 40 kilometer ten zuiden van Cafayate.
Dat is één van de dingen die ik mis in Argentinië: geschiedenis. De geschiedenis van het land gaat, volgens de Westerse geschiedschrijving, terug tot ongeveer 1580, toen Spanjaarden Argentinië naderden vanuit het noordwesten (Peru, Bolivia) en het oosten (Buenos Aires). Da´s dus ongeveer 450 jaar, en dat merk je.
Dankzij de Onafhankelijkheidsoorlogen werden veel oude gebouwen met de grond gelijk gemaakt, en de oudste gebouwen dateren dan ook vanaf ongeveer 1800. Dat is andere koek dan Europa, waar ieder kinderkopje dat je betreedt minstens 50 verhalen kan vertellen uit 500 jaar (of meer) geschiedenis.
Daarom ben ik benieuwd naar Quilmes. Ook hier is weinig van over, maar dan heb ik even het gevoel dat ik een oudere geschiedenis binnenstap dan die van de overwinnaars. Want die schrijven altijd de geschiedenisboekjes.
Communicatiestrateeg en schrijver van het boek ‘Megafoonpolitiek‘. Op Twitter te vinden als @kajleers. Politiek bewust, voormalig financieel-economisch journalist, muziekmaker, professionele kletskous, schrijver. Geeft ook social media-trainingen, denkt graag met je mee over communicatiestrategie. En ja, content is en blijft King.