Kan iemand mij uitleggen hoe het kan dat een alleenstaande vrouw van in de 50, die bijna 60 uur per week werkt als ambulante hulpverlener in de geestelijke zorg (opvang voor zwaar verstandelijk gehandicapten), nu al twee jaar aan haar salarisplafond zit in verband met salaris-schalen in de zorg — en dat terwijl ondergetekende hooguit 40 uur per week werkt in een relatief gemakkelijke baan en toch bijna drie keer meer verdient? De dame waar ik het over heb zit, na aftrek van de huur en andere kosten, nu alweer — op 7 december — aan te hikken tegen een bijna rode bankrekening. Ze heeft tot aan het einde van de maand nog maar €200.
Vragen: hoe kan dit? Hoe is dit mogelijk?
Heel Nederland wil dat mensen als zij het goed hebben, dat mensen als zij beloond worden voor het keiharde werk dat ze doen, maar ze verdient er maar een grijpstuiver mee. Het is daarom niet raar dat mensen als zij zo snel mogelijk proberen door te stromen naar managementfuncties, met als gevolg een tekort aan ‘handen aan het bed’. Maar de vrouw waar ik het over heb wil helemaal niet doorstromen naar zo’n functie, zelfs al zou ze het kunnen. Ze wil gewoon dolgraag blijven werken met haar patiënten maar het wordt haar wel steeds moeilijker gemaakt, zodanig zelfs dat ze nu aan het kijken is naar een andere baan — hoewel ze dat niet wil omdat ze vindt dat er méér mensen in de zorg moeten komen werken, niet minder.
Wie kan dit uitleggen? Wie kan zeggen dat dit logisch is?
Communicatiestrateeg en schrijver van het boek ‘Megafoonpolitiek‘. Op Twitter te vinden als @kajleers. Politiek bewust, voormalig financieel-economisch journalist, muziekmaker, professionele kletskous, schrijver. Geeft ook social media-trainingen, denkt graag met je mee over communicatiestrategie. En ja, content is en blijft King.