Categorieën
Analyses

Rehn zet Pechtold, Sap en Rutte voor lul

Ollie Rehn is namens de Europese Commissie de ‘Supercommissaris’ die landen bij de les van het Europese Stabiliteitspact moet houden, conform de wens van Mark Rutte. Voor de partijen van de zogenaamde ‘Kunduzcoalitie’ is de heilige 3% maximaal begrotingstekort een harde eis. Welnu, verrassing: in een belangrijke speech slaat Rutte’s Beul de basis weg onder de alarmistische prietpraat van Rutte, Sap en Pechtold. Strakke regels, strenge verordeningen? Welnee. Dat zijn referentiewaarden, zegt Rehn. En moet het begrotingstekort in 2013 al 3% of minder zijn? Welnee, dat hoeft niet meteen.

Uit de toespraak die Rehn gaf op zaterdag 5 mei in de Vrije Universiteit van Brussel:

“The first building block is that fiscal consolidation, while necessary, is done in a growth-friendly and differentiated way, in order to strike a balance between necessary fiscal consolidation and concerns for growth.

Contrary to the misleading impression promoted by some politicians and pundits that the EU fiscal framework forces all member states into a ‘one-size-fits-all’ consolidation straightjacket, the Stability and Growth Pact is not stupid. Yes, the EU fiscal framework is rules-based, with clear reference values for public deficit and debt for triggering the excessive deficit procedure and, if needed, sanctions. But, at the same time, the Pact entails considerable scope for judgement, based on economic analysis and its legal provisions, when it comes to its application. The Pact underlines the structural sustainability of public finances over the medium term and implies differentiation among the member states according to their fiscal space and macroeconomic conditions.”

(De dikgedrukte woorden heeft Rehn expres benadrukt om zijn boodschap luid en duidelijk over te brengen (zie ook zijn speech)).

De boodschap van de Eurocommissaris is kristalhelder. De eerste regels: “In tegenstelling tot wat sommige politici en commentatoren u willen doen geloven, is het Stabiliteitspact geen generiek keurslijf dat op iedereen gelijk toepasbaar is…het Stabiliteitspact is niet dom”.

Klare taal. Economieën zijn verschillend, landen zijn niet één op één vergelijkbaar en dus kan je niet alle landen op één hoop gooien en ze dezelfde regels opleggen, interpreteert Rehn het Pact. Maar Rutte eist juist wel op hoge toon dat alle landen in de Eurozone op Duitsland en Nederland moeten gaan lijken, en daarmee klaar. Dat hoeft dus niet, zegt Rehn, sterker nog: dat zou dom zijn om te eisen.

Nog belangrijker is misschien dat Rehn de door Rutte, Sap en Pechtold als dwingend opgelegde en scherp afgekaderde neergezette begrotingsregels zelf omschrijft als “reference values”, oftewel referentiewaarden. Verder biedt het Pact “speelruimte voor een eigen beoordeling, gebaseerd op economische analyse en binnen de juridische kaders”.

‘2013’? Wat nou, ‘2013’?
Het Pact “onderschrijft de structurele houdbaarheid van de overheidsfinanciën over de middellange termijn en impliceert differentiatie onder lidstaten overeenkomstig hun begrotingsruimte en macro-economische toestand”.

Ik heb ‘middellange termijn’ zelf schuin geschreven omdat Rehn hier nog iets cruciaals zegt. Waar Pechtold, Sap en Rutte erop hameren dat het Kunduzakkoord er móest komen om in 2013 aan de zogenaamd allesoverheersende 3%-regel te moeten voldoen, legt de door Rutte zo verlangde Supercommissaris in dienst van het Stabiliteitspact in zijn speech uit dat dit geen vereiste is. Zolang de overheidsfinanciën maar op de middellange termijn voldoen aan de referentiewaarden, is het goed.

Daarmee herhaalt Rehn overigens wat onze eigen minister van Financiën in maart al zei: de 3% is niet heilig. Sterker, de obsessie met die 3% was maar een ding van “de media”, aldus De Jager.

De term “Rutte’s Beul” krijgt dankzij de woorden van Rehn nu een heel andere betekenis. Met zijn uitspraken legt hij Rutte’s grote waffel zelf op het hakblok. Dat moet toch zeer pijnlijk zijn voor onze lachende demissionaire premier.