Ongelovig kijken politieke junkies naar wat er bij de SP gebeurt. De partij blijkt ineens, vanuit het niets, de koers om te gooien door een baksteen door de eigen glazen te werpen. Daar zit een heel bewuste keuze achter. De partij richt zich op de lange termijn en neemt het verlies van ’n deel van het electoraat voor lief.
Nee, ook de kiezerscoalitie die het Forum voor Democratie naar een overwinning stemde is geen verzameling kale bruinhemden. Het is blijkt een bonte stoet kiezers met een veelvoud aan klachten, in het bijzonder tegen het klimaatbeleid van het kabinet. En Baudet, een fascist of racist? Nee, dat is hij niet. Wel is hij een etnocentrist. Daar hebben we er in de wereld wel meer van dezer dagen.
Soms wil je een punt maken. En dan heb je niet altijd je beste dag en maak je dat punt op een klunzige, onsmakelijke en het doel voorbij schietende manier. Dat is wat ik deed door een foto van de Ku Klux Klan te plaatsen op Twitter en leden van het Forum voor Democratie met die lui te vergelijken. Stom, had ik niet moeten doen. Ik hield mij niet aan mijn eigen regels. Waarvoor excuus. Maar wat wilde ik er nou eigenlijk mee bereiken?
Met stoom en kokend water moet en zal het afschaffen van de dividendbelasting behandeld worden door zowel de Tweede Kamer als de Senaat. Daarnaast wordt het afschaffen ingevoegd in een breder voorstel, waar veel lekkers in zit voor zowel de coalitie als sommige oppositiepartijen. Waarom toch die haast, en waarom die trucs?Â
Als politici iets vrezen, dan is het wel het beeld dat zij naakte keizers zijn. Daarom is omnipotentie de kern van alle politieke communicatie: het beeld dat politici problemen kunnen oplossen, de kiezer een stem kunnen geven, dat zij in control zijn. De saga rond het afschaffen van de dividendbelasting legt pijnlijk bloot dat in bepaalde gevallen ’s lands bestuurders machteloos zijn en de keizer inderdaad geen kleren aan heeft.
De Hongaarse premier Viktor Orbán gebruikt in zijn uitgangspunten voor een zeer rechts-conservatief beleid enkele klassieke trucs die vaker worden toegepast door demagogen. Partijen die het willen opnemen tegen zijn campagne lopen het risico in zijn valkuil te trappen. Zij doen er beter aan om die te negeren en een eigen verhaal te vertellen gestoeld op optimisme en hoop.Â
Partijen die zich afvragen hoe zet het op moeten nemen tegen de Trumps van deze wereld doen er goed aan zich te beseffen dat kiezersgroepen minder homogeen zijn dan zij lijken. En dus in te zetten op het identificeren van de verschillende subgroepen en hen buiten de leider om te benaderen met specifieke, op die groepjes afgestemde boodschappen. Dat is geen strategie voor de korte termijn en zeker arbeidsintensief, maar uiteindelijk een veel effectievere dan de leider aanvallen.Â
Haagse verslaggevers bewegen zich voort in een omgeving waarin alle spelers van elkaar afhankelijk zijn. Dat leidt tot een alternatief universum waar andere journalistieke normen gelden dan dik een kilometer verderop. Dat is niet erg – tot op zekere hoogte. Het gaat mis wanneer grenzen overschreden worden, zoals Kim van Keken en Eric Smit van Follow The Money aantonen. Een aantal redacties moet zich afvragen of het niet eens tijd is de eigen grenzen weer duidelijk te markeren.
Donald Trump is erin geslaagd al zijn bondgenoten te schofferen. De Amerikaanse president zorgt met zijn acties in zijn eentje voor een nieuwe handelsoorlog die alleen maar verliezers zal kennen – waaronder veel Amerikaanse burgers. Waarom doet hij dit dan? Omdat hij een probleem heeft.
Linkse kiezers rekenen hun partijen harder af op geleverde resultaten dan rechtse kiezers en hun rechtse partijen. De reden: linkse kiezers zijn minder vergevingsgezind dan rechtse kiezers, aldus wetenschappelijk onderzoek. Linkse politici moeten dus harder werken dan rechtse om de eigen kiezers tevreden te stellen.