Het wordt een ongemeen spannende verkiezingscampagne. Nagelbijtend zullen de lijsttrekkers de verkiezingsuitslag afwachten. Wordt het weer zo’n fotofinish als op die zinderende verkiezingsavond in 2010? Lukt het Samsom om de kandidaat op links te worden tegen Rutte, of slaagt Roemer erin die plek in te nemen? Kunnen het CDA en Groenlinks de dalende lijn ombuigen in een stijgende? Zetten kiezers het populistische experiment door, of maakt het genuanceerde midden een comeback?
Het wordt op zijn vroegst september voordat er nieuwe verkiezingen komen. Dus komt er waarschijnlijk een tussenkabinet, een ‘Rutte-II’, a la Balkenende-III. Rutte en Verhagen gaan al die tijd niet demissionair met hun duimen draaien, dat is zeker. Wat ook zeker is: hun plannen waar rechts Nederland de vingers bij af zou likken liggen in de vuilnisbak. Maar krijgen Rutte en Verhagen überhaupt nog wel de handen op elkaar in de Kamer, voor wat voor maatregel dan ook?
Henk Kamp, in Het Parool van vrijdag 20 april, over de Nederlandse pensioenfondsen die van ‘Brussel’ de financiële buffers moeten ophogen met €60 miljard, wat zal moeten worden opgehoest door pensioenbetalers: “De oplossing voor de huidige financiële crisis, waardoor de pensioenfondsen geraakt zijn, ligt in herstel van de economie… Als het straks beter gaat, zal de rente vanzelf weer stijgen en kunnen de fondsen herstellen. Het blijft niet altijd moeilijk gaan met de economie, er komen ook weer goede tijden.” Stuitende hypocrisie. Hoe?
Op rechts profiteert alleen nog de VVD van de tanende kiezersgunst die eerst het CDA, en nu ook de PVV hard raken. Dat is niet zo gek: het CDA ontbeert een leider, is onzichtbaar in de coalitie en steekt daardoor flets af bij de energieke VVD van de jeune premier. Wilders krijgt nu echt last van het feit dat het door hem gesteunde kabinetsbeleid ervoor zorgt dat sociaal-economische zorgen belangrijker zijn geworden in de hoofden van mensen dan sociaal-culturele.
O jee: de SGP doet mee
Dus de poldertaliban van de SGP zit aan bij overleggen van de VVD, het CDA en de PVV. Toch wordt daar door de hoofdrolspelers heel omzichtig over gedaan. Met lange tanden geeft Verhagen na herhaald vragen van de pers toe dat, ja, inderdaad, Kees van der Staaij aanzit. Zoniet Mark Rutte. Die blijft glashard ontkennen. Waarom maakt Rutte zich zo belachelijk? Waarom al dat toneelspel, als zou de SGP niet mee-onderhandelen maar alleen ‘op gesprek’ komen? Waarom doet de SGP niet / wel / niet / wel mee?
Wouter Bos, brandweerman
Als financieel-economisch journalist heb ik de kredietcrisis, de overname van ABN Amro, het uiteenvallen van Fortis en de hele santekraam van vrij dichtbij meegemaakt. Op een gegeven moment ging ik ’s ochtends naar de redactie van Z24.nl met de vraag wat er nú weer gebeurd zou zijn. Ik heb gezien hoe ambtenaren van het ministerie van Financiën met de handen in het haar zaten. Hoe de staven van banken in paniek letterlijk niet meer wisten hoe het nu verder moest. En ik heb ook gezien hoe een minister zich het vuur uit de sloffen rende, in de volle wetenschap dat hij daar later op aangevallen zou gaan worden. Waarvan akte.
Politieke TV-series: The Thick Of It
De afgelopen jaren zagen vele politieke televisieseries het licht. Heeft iedereen het nu over ‘Borgen‘, de ware politieke junk zweert nog steeds bij het Amerikaanse ‘The West Wing‘. Toch zijn er meer geweest die in Nederland onderbelicht zijn gebleven. Eén van de leukere is ‘The Thick Of It’, geschreven door de Britse komiek Armando Iannucci. Hoewel een parodie is de serie op veel momenten toch behoorlijk raak en realistisch. De BBC zette de hele serie op Youtube. Niet ondertiteld, wel hard lachen om de wrange Britse humor.
Zelf een tip voor een politieke televisieserie? Je kan ‘m kwijt in de comments.
Yankee Monologue
“Dus je woont hier 30 jaar, je komt uit een ver land. En je zegt tegen iemand die hier geboren is, wiens familie uit de Nederlandse klei getrokken is: ‘ik ben ook een Nederlander’. Wat? Fuck you! Natuurlijk ben je geen Nederlander, je bent een immigrant. Leef ermee. Je kinderen, of je kleinkinderen, dÃe mogen zich misschien Nederlander noemen. Maar het is volstrekt logisch dat je niet serieus genomen wordt als je jezelf ‘Nederlander’ noemt. Ook al woon je hier al zo lang.”
Doordraven
Toen ik schreef dat ik ‘de polletiek’ in ging om te knokken voor Amsterdammers die in 2050 ook nog in een stad willen wonen die van en voor iedereen is, was het de bedoeling dat het bij een beschaafde knokpartij zou blijven. Niet dat het zou ontaarden in een wild gezwaai met vuisten. Dat is wel gebeurd en dat levert een aardige les op.