Oplossing voor Diamantbuurt-tuig

De autoriteiten in Amsterdam weten niet meer hoe ze met het meest criminele Marokkaanse tuig uit de Diamantbuurt om moeten gaan. De harde kern-criminelen zijn ‘uitbehandeld’; geen enkele ingreep uit welke hoek dan ook (jongerenwerk, gezinswerk, buurtwerk, politie etc.) helpt. Tijd voor definitieve, echte oplossingen, voorafgegaan door harde keuzes.

Volgens dit artikel in Het Parool blijkt dat een kleine groep jongeren van Marokkaanse afkomst zich op geen enkele wijze meer laat benaderen door de gebruikelijke diensten die jongeren normaliter van het criminele pad weten te houden.

Een Amsterdamse politiecommissaris stelt tegenover Het Parool dat alle goede werken van die diensten “heel mooi” zijn geweest – en nog steeds zijn – maar dat de kleine groep jongeren om wie het gaat, nu buiten bereik is van die diensten.

Het is erger. Ze zijn nu definitief buiten het bereik van de hele samenleving. Deze criminelen voelt zich in het geheel niet meer verbonden met de sociale mores, de verbanden die deze samenleving maken. Het enige wat men kent en dus wil, is persoonlijke rijkdom vergaren, desnoods via geweld. Want geld hebben betekent status, en in hun subcultuur is status enorm belangrijk.

Dit is de groep jongeren die misschien vroeger nog probeerde een baantje te krijgen, nadat ze voor de zoveelste keer gepakt werden door de politie en overgedragen werden aan HALT en het jongerenwerk. Sommigen van hen, de echte criminelen, hebben zelfs al vastgezeten en leerden in de jeugdbak de fijne kneepjes van het vak.

De baantjes kregen ze meestal niet. Ze waren niet gewild. Probeer maar eens een baan te krijgen bij bepaalde bedrijven (namen en rugnummers bij de schrijver bekend) als je een Marokkaans-klinkende achternaam hebt en je uit bepaalde buurten komt.

En dat heeft niks te maken met racisme of discriminatie, of een afkeer van moslims. Wél met generalisering. En waarom gaan mensen op een gegeven ogenblik generaliseren? Omdat sommige jongens van Marokkaanse afkomst wel heel erg hun best doen om bestaande vooroordelen keer op keer te bevestigen.

Bepaalde werkgevers hebben gewoon té vaak hun vooroordelen over jattende of gewelddagige Marokkanen bevestigd gezien, en kijken nu dus wel uit. Dan nog liever Antillianen, Surinamers of Turken, hoor je dan.

Maar dit is geen Mocro-bashing stuk. Het is óók geen ‘het is de schuld van de samenleving’-stuk. Het is een stuk over keuzes. Want als het inderdaad zo is dat deze groep harde kern-criminelen onbereikbaar is geworden, dan wordt het tijd dat ze als zodanig aangepakt worden. En dat kan dus niet meer met de zachte hand.

De keuze die op dit moment, en met betrekking tot die groep, gemaakt moet worden, is: wiens rechten zijn belangrijker? Die van de individuen die de groep criminelen opmaken, of de samenleving en de (potentiële) slachtoffers?

Is er op jonge leeftijd van raddraaiers nog een balans nodig tussen beide rechthebbenden, met dit kleine groepje hardcore criminelen is geen normaal land meer te bezeilen. En zijn de rechten van de samenleving en de (potentiële) slachtoffers mijns inziens veel belangrijker. Laat ook niet het misverstand bestaan dat ze het er zélf naar gemaakt hebben.

Je mag het oneens zijn met ‘de’ samenleving of de manier waarop je behandeld wordt, of misschien zelfs gestigmatiseerd; dat alles geeft je nog steeds niet het recht om naar de wapens te grijpen en jezelf ten koste van anderen te verrijken. Het geeft je al helemaal niet het recht om de vooroordelen die niet-Marokkanen al hadden over Marokkanen, nóg eens te bevestigen.

Al die Marokkanen hier die zich keurig gedragen en gewoon lekker willen leven zoals iedereen, zijn het spuugzat dat zo’n kleine groep criminelen het telkens weer voor hen verpest. Want al deze Marokkanen worden aangekeken op de acties van die criminelen. Veruit de meeste Marokkanen hebben hun keuze al lang geleden gemaakt; het aantal Marokkanen dat destijds op Pim Fortuyn stemde, mag niet onderschat worden.

Die kleine groep criminelen zijn overigens geen ‘Robin Hoods’, of anderszins subculturele helden, voorbeelden voor hun jongere broertjes, een rol waar die criminelen zich maar al te graag in wentelen als een soort van bescherming. Nee, zij zijn degenen die het louter om geld te doen is en die het voor Marokkanen juist vergallen.

Het is dit soort crimineel gedrag, in combinatie met hun Marokkaanse afkomst, die mensen als Geert Wilders steeds weer ammunitie geven om de h̩le Marokkaanse gemeenschap over ̩̩n kam te scheren. Dat soort stigmatisering Рwant dat is het Рgeeft die harde criminelen een warm bedje, een muur (de Marokkaanse gemeenschap) waarachter zij zich kunnen verschuilen, een manier om zich in de slachtoffer-rol te kunnen wentelen. Dat moet gestopt worden.

Er rest de landelijke politiek nu niets anders meer dan de korpsbeheerders te voorzien van gereedschap waarmee zij deze hardcore criminele Marokkanen uit hun gemeenschap kunnen halen, en isoleren.

Weg uit stad en wijk, opsluiten op een plek — desnoods in Marokko, waar vast celruimte gehuurd kan worden — waar zij de samenleving niet meer tot last zijn, en zij zich niet meer kunnen manifesteren als rolmodellen.

Er zullen onder die criminelen uiteindelijk afvallers zijn, zij die zullen inzien dat ze jaren geleden een verkeerde keuze hebben gemaakt. Maar dat zal een kleine minderheid zijn. De anderen zullen hun leven voor altijd slijten in de vicieuze cirkel die overtreding-arrestatie-straf heet, net zoals de criminelen van de harde kern in Amerikaanse gevangenissen.

De Partij van de Arbeid is in Amsterdam de grootste partij, in zowel de gemeenteraad als in het stadsdeel waar de Diamantbuurt gevestigd is, Oud-Zuid. Aan die partij, onder leiderschap van korpsbeheerder en PvdA’er Job Cohen, nu de taak om actie te ondernemen richting Den Haag. Men mag Wilders niet weg laten lopen met dit onderwerp en nog meer schade laten aanrichten.