Ontslagrecht? Er wordt wat afgelogen. Want ga maar na: werkgevers zeggen dat zij meer mensen aan zullen nemen als zij ook sneller en makkelijker kunnen ontslaan. Yeah right. Alsof dat makkelijk aannemen & ontslaan nu niet kan. Hallo! Flexwet, iemand!? Dankzij o.a. die wet kan een werkgever iemand voor 13 maanden aannemen, vervolgens ontslaan en 3 maanden thuis laten zitten, en dan wederom aannemen voor 13 maanden, en dan weer 3 maanden laten thuiszitten, en zo verder. Wil een werkgever helemaal van die medewerker af, dan is het vrij simpel: één belletje naar het uitzend- of detacheringbureau is voldoende. En daarbij betaalt de werkgever overigens doorgaans niet eens de sociale premies e.d. maar dat uitzend- c.q. detacheringbureau.
Makkelijk kunnen aannemen en ontslaan, kortom, is NIET de reden waarom de werkgevers het ontslagrecht willen versoepelen. Niks daarvan, want nogmaals: met de wetten die we hebben kan men aannemen & ontslaan wanneer die werkgevers willen. Nee, er is iets anders aan de hand: men wil de vrijheid krijgen om zo snel mogelijk zoveel mogelijk oudere (want dure) werknemers te ontslaan. En als dat niet zo makkelijk voor zoete koek geaccepteerd wordt, dan moet het ontslaan van oudere werknemers op zijn minst goedkoper worden. Maar die ouderen ontslaan – dat zullen ze!
Ik voorspel: indien de regering zou besluiten die ontslagwens in te willigen, komen er per direct duizenden onbemiddelbare ouderen op straat te staan. Voor wie de werkende belastingbetaler op mag draaien, want uitkeringen dienen immers betaald. Maar daar komt nog eens bij dat de werkgeversorganisaties niet alleen dreigen dat zij alleen 200.000 mensen aan zullen nemen indien zij 200.000 mensen mogen ontslaan, maar ook nog eens eisen dat de helft van de salarissen van die aan te nemen 200.000 mensen wordt betaald uit overheidsgeld. En dat is óók belastinggeld.
Gut. Dat heet in het populair-Amerikaans gewoon een “double whammy”. Eerst worden er zoveel duizend mensen uitgemept, voor wie de voorzieningen betaald worden door niet alleen de door de jaren heen betaalde premies door die nieuwe oudere werklozen, maar ook nog eens de gemiddelde belastingbetaler. En ten tweede mag Jan Belastingbetaler ook nog eens voor de helft het ‘cadeau’ van de werkgevers – de 200.000 mensen die zogenaamd een baan krijgen – gaan betalen.
Dit heet nu eens niet een ‘sigaar uit eigen doos’ maar een ‘gifpil uit eigen fabriek’. Dit is niet eens een deal, dit is chantage. En ik mag toch hopen dat vriend en mede-partijlid Wouter er niet instinkt. En het vooral zo uitlegt als hierboven verteld, want Wouter: je weet zelf dondersgoed dat het zo in elkaar zit.
Communicatiestrateeg en schrijver van het boek ‘Megafoonpolitiek‘. Op Twitter te vinden als @kajleers. Politiek bewust, voormalig financieel-economisch journalist, muziekmaker, professionele kletskous, schrijver. Geeft ook social media-trainingen, denkt graag met je mee over communicatiestrategie. En ja, content is en blijft King.