Ongehoord? Het is niet het volume maar de boodschap zelf

Stampvoetend trekt alweer een stoet Bang & Boos Nederland langs de redacties van de ‘mainstream media’. Menig commentator heeft er de afgelopen dagen op gewezen dat de verontwaardigden wel heel vaak te horen, te zien en te lezen zijn, voor een groep die zich niet gehoord waant. Maar daar gaat het dan ook niet om. Het echte verwijt, de werkelijke motivatie is niet dat men niet gehoord wordt, maar dat niet gehoorzaamd wordt.

Het gaat al een jaartje of 17 ongeveer zo.

Een groep boze Nederlanders begint een blog, een website, een Facebook-groep, schrijft een boek of start een podcast, begeleid door een ronkend, boos persbericht. Centraal thema: “er wordt niet geluisterd naar ons, het volk, en dat is de schuld van de mainstream media!”

De geijkte reactie: diezelfde mainstream media trekken er massaal op uit met microfoon, camera, talkshowtafel of pen, en de mensen die zogenaamd niet gehoord worden kunnen hun boodschap kwijt aan honderdduizenden – inmiddels bij elkaar miljoenen – Nederlanders.

Vervolgens komt daar dan weer verontwaardiging over van columnisten die met veel poeh-poeh, nou-nou en een geeuw wijzen op die enorme kijk- en luistercijfers voor de verontwaardigde ongehoorden en hup, we kunnen wachten op het volgende initiatief van Bang & Boos Nederland. En zo zijn we dan nu aanbeland bij de jongste loot aan de boom, Ongehoord Nederland.

De mensen achter het initiatief menen te kunnen bogen op massale steun van het volk. Toch zijn ze blijkbaar ook weer niet zó overtuigd van die adhesie, want voor de zekerheid mikken de initiatiefnemers op financiering uit de staatsruif. Van uw en mijn belastingcentjes via die verfoeide “linkse NPO”, in plaats van te vertrouwen op financiële ondersteuning van die vermeende volksmassa.

Diezelfde “linkse mainstream media NPO”, overigens, die dus gewillig ongehoord Nederland voor de microfoon haalt en hen geen strobreed in de weg legt. Sterker, sinds enkele jaren kent die linkse NPO een onversneden rechtse omroep, WNL.

Je hebt luisteren, en dan heb je luisteren
Sinds de Fortuyn-revolte zijn er dus meer van dit soort virtuele revoluties geweest. Maar net als hun voorgangers leggen de ‘ongehoorden’ niet uit wat zij écht willen: dat hun eisen worden omgezet in regeringsbeleid. Als iemand uit de ongehoorden-hoek dus roept dat er niet naar hen geluisterd wordt, dan bedoelen zij daarmee: er wordt niet gedaan wat wij willen, verdorie! Hun definitie van ‘luisteren’ is niet zoals een kind een bevel van een ouder hóórt, maar daar ook gehoor aan geeft en doet wat de ouder beveelt.

Probleempje: zo werkt het niet een democratie, waar je nu eenmaal meerderheden achter je ideeën moet krijgen. Dat lukt bang & boos Nederland al sinds 2002 niet en dáár zit de frustratie.

Dat is wat er schuilt achter al die mensen die – met steeds andere bewoordingen – schuimbekkend roepen dat er niet naar hen geluisterd wordt door ‘de elite’, ‘het establishment’ of ‘de mainstream media’. Daarom heeft het ook zo weinig zin de roepers voor de voeten te werpen dat zij niet zo moeten zeuren omdat zij wel degelijk gehoord worden. Of althans, dat het geluid dat zij vertolken sinds 2002 breed en luid te horen is.

En sterker, dat geluid zélf is inmiddels mainstream geworden, dusdanig dat zich in de Tweede Kamer twee partijen bevinden die bij elkaar structureel ongeveer een zesde van de stemmen trekken. (Daarbij kannibaliseren die twee partijen elkaar grotendeels, maar dat is een ander verhaal.)

Misschien zou Bang & Boos Nederland – je mag het een groep noemen en voorzien van een label, het zijn de afgelopen jaren immers zo ongeveer steeds dezelfde mensen – zich moeten realiseren dat ook hun politieke stroming een kiezersplafond kent in Nederland. Ruwweg die 1/6^e van het electoraat, dus zo’n 25 à 30 Kamerzetels, en dat dit al een tijd zo is. Dat zou te maken kunnen hebben met het scala aan rechts-radicale ideeën die in die kringen nagestreefd worden.

Een niet-uitputtende selectie: de euro afschaffen en de gulden terug, uit de Europese Unie stappen, moslims het land uit dan wel de islam afschaffen (of vice versa, maar het komt op hetzelfde neer), alle moskeeën dicht, de grenzen dicht voor vluchtelingen.

Het is de boodschap, niet het stemvolume
Of je het met één of meerdere ideeën eens bent of niet, na dik 17 jaar van vrij hard roepen mag toch vastgesteld worden dat het voor Nederlandse begrippen vrij radicale vergezichten zijn. En als één ding de gemiddelde Nederlandse kiezer kenschetst, dan is het dat de meerderheid weinig moet hebben van al te wilde, radicale ideeën, of ze nu rechts- of links-radicaal zijn.

Dus misschien, heel misschien, is het een idee dat zij die gehoorzaamheid eisen zich realiseren dat het niet aan het volume van hun stem ligt, maar aan de boodschap die de toch echt vrij luide stem verspreidt.