Houd maar op, het heeft geen zin. Leg die hele zogenaamde ‘kennis-economie’ maar in een vuilniszak en geef hem mee aan één van de weinige, ons nog resterende ‘beschermde’ banen: de vuilnisman. India en China beconcurreren ons op lonen, evenals landen in Oost-Europa, en dat terwijl wij de trom der kennis-economie slaan. Heeft dan niemand in de gaten dat iedere verdere ontwikkeling in de informatietechnologie het wegbrengen van banen naar India, China en noem de Oost-Europese landen maar op juist vergemakkelijkt? Tsja. Is die gedoodverfde kennis-economie onze redding? Welnee. Er zijn slechts twee mogelijkheden: of wij brengen onze lonen omlaag tot het niveau van de eerder genoemde concurrenten – onmogelijk indien wij onze huidige levensstandaard willen behouden, wat het geval is – of we zorgen er als de sodemieter voor dat de loonkosten in die landen omhoog gaan. Ik kies voor het laatste. Ergo: alle macht aan de vakbonden! (En ik had nooit gedacht dat ik dat zou schrijven.)
Communicatiestrateeg en schrijver van het boek ‘Megafoonpolitiek‘. Op Twitter te vinden als @kajleers. Politiek bewust, voormalig financieel-economisch journalist, muziekmaker, professionele kletskous, schrijver. Geeft ook social media-trainingen, denkt graag met je mee over communicatiestrategie. En ja, content is en blijft King.
8 reacties op “LONEN, LONEN, LONEN”
Laat ik onderop beginnen deze keer, de vuilniszak.
Een ondernemer in de Amsterdamse binnenstad die drie zakken vuilnis per week op straat zet wordt aangeslagen door de gemeente voor 5-7 zakken omdat gezin zijn omzet “normaal” zou zijn. Kosten € 750,- op jaarbasis.
Wanneer hij de vuilnis door een particulier bedrijf laat ophalen kost hem dat € 250,- per jaar. Leve de vakbonden en de overheid zou ik zeggen.
Het omlaag brengen van loonkosten in China en India gaat vanzelf maar niet snel genoeg om hier op je krent te blijven zitten en te wachten op betere tijden. Zo werkt het niet en zo heeft het nooit gewerkt.
Terug naar de kenniseconomie. In de klassieke en marxistische economie zijn er drie factoren om rekening mee te houden: Arbeid, kapitaal en grond.
Dat blijken in het huidige tijdsbestek niet de enige aspecten te zijn. Kennis is voor landen met hoge loonkosten een belangrijk middel om economisch te overleven.
De vraag is niet of we in dat proces mee willen maar in welk tempo en wanneer we het beseffen.
Wat tegelijkertijd echter niet beseft wordt, is dat vrijwel iedere technologische vooruitgang – die heden ten dage om begrijpelijke reden gericht is op het verlagen van kosten *ter plekke* – het outsourcen van hoogwaardige banen steeds makkelijker maakt.
Los van het feit of dat laatste een wetmatigheid is. Moeten we daar een waardeoordeel aan toekennen?
’t Is helaas een wetmatigheid, zo is vastgesteld, en ik zou er maar een waardeoordeel aan hechten ja, want ’t gaat allemaal nog veel erger worden.
Mag ik dan bescheiden concluderen dat de welvaart er in China, India en Nederland de afgelopen jaren enorm op vooruit is gegaan.
Ik deel je angst niet.
Het is ook geen ‘angst’ waar ik over praat, maar eerder het duidelijk maken van het feit dat het (naar mijn idee) uiteindelijk allemaal weer om loonkosten draait.
Daar komt bij dat kenniseconomie een leuke mantra is, maar ten eerste komt slechts een klein percentage van de bevolking qua opleidings- en kennisniveau in aanmerking voor de ’top bracket’ van hoogwaarde kenniswerkers, en ten tweede is de vraag in hoeverre dat kleine deel van de economie genoeg vraag naar diensten oplevert voor de rest van de economie om ervan te kunnen profiteren.
Voorts is de vraag natuurlijk: waar ligt de ‘kennisgrens’, oftewel het punt van verzadiging? Een wasbak kun je maar op een paar manieren ophangen, bijvoorbeeld, en dan heb je het gehad. Dus een Nederlandse, duurdere werknemer nog een speciale manier aanleren om die wasbak sneller danwel goedkoper op te hangen die zijn Poolse, doch vele malen goedkopere concurrent niet kent, is er niet (meer) bij.
Dus wat dan? Loonkosten. Ergo: lonen, lonen, lonen.
Verder merk ik het zelf bij mijn eigen bedrijf. Momenteel is men hard bezig om een bijna compleet nieuwe intranet/content management system-suite op te zetten en er is al aangekondigd dat, op het moment dat dit systeem draait en de roll-out naar Bangalore heeft plaatsgevonden, een complete redactie in Londen opgeheven wordt en opnieuw opgezet in Bangalore.
Daarnaast neemt de onderwijskwaliteit in India ieder jaar toe en er komt aldus een moment waarop het Indiase middenkader qua kennis 1-op-1 kan concurreren met het Nederlandse middenkader, het segment waarin de meeste ‘kenniswerkers’ in Nederland actief zijn. Op welke wijze kunnen bedrijven vanaf dat moment dan nog de marges vergroten? Juist: middels het verlagen van kosten, en dus komt het weer op lonen, lonen en nogmaals lonen neer.
Here’s something you may find interesting.
California newspapers are beginning to outsource city council coverage to writers in India. Paying a couple guys $7000 a year to watch broadcasts of the meetings and write up summaries for the paper’s online edition.
HA!
Yeah, heard about that – married couple with an internet paper kinda thing. Make about $30,000 a year but it’s the ‘future’…