Kaj gaat de polletiek in

Nou ja, soort-van. Ik ga iets heel nieuws doen. Ik ga werken voor zaken die mij na aan het hart gaan. Ik ga mijn cynisme afwerpen. Ik ga mijn ziel en zaligheid inzetten voor de stad Amsterdam. Ik ga knokken voor de Amsterdammers die ook in 2050 nog in een stad willen wonen die van en voor iedereen is. Ik ga werken voor de partij van Lodewijk Asscher en Frank de Wolf, en voortbrenger van illustere namen als De Miranda en Schaefer. Ja, ik ga werken voor de PvdA Amsterdam. En daar ben ik fucking trots op.

Wat bezielt mij om deze stap te zetten? Betrokkenheid. Dat eerst en vooral. Ik ben 35, ik heb 17 jaar journalistiek op mijn CV, en ik heb in die periode dus vooral vanaf de zijkant beschreven wat er gebeurde. En ik kan je zeggen, daar kan je behoorlijk cynisch van worden.

Er zijn zaken die in de loop der jaren een gegeven zijn geworden, zaken die wij nu voor lief nemen, als onvervreemdbare rechten. Contracten met rechten en plichten voor werknemer en werkgever, arbeidsrecht, een hoogwaardige gezondheidszorg die bereikbaar is voor iedereen, de AOW, betaalbaar onderwijs.

Ja, de wereld verandert. Ook Nederland profiteerde de afgelopen vijftig jaar van een welvaartsniveau zoals we letterlijk nog nooit eerder hebben gezien in de geschiedenis. Zelfs de veel bewierookte Gouden Eeuw haalt het niet bij wat Nederlanders in die vijftig jaar hebben neergezet. Ook dat is iets om trots op te zijn. In ieder geval niet iets waarvoor je de neus hoeft op te halen.

Nu komt de weegschaal meer in balans, Azië is aan de beurt. En na Azië, als het arbeidsloon daar de bedrijven ook weer te hoog is geworden, volgt vast Afrika. Dat is toekomstmuziek, maar onontkoombaar. En wat gebeurt er in al die tijd in dit kikkerlandje, waar geld uit wegvloeit naar de nieuwe economieën en oude zekerheden op de tocht komen te staan? En waar de gasvoorraad over – pak ‘m beet – 30 jaar echt op is?

Voorlopig wil de overgrote meerderheid in dit land de verworvenheden graag in stand houden. Vinden we wel zo handig. AOW en pensioenen, bereikbare zorg voor iedereen, betaalbaar openbaar vervoer, politie op straat, dat zijn ook van die zaken waar niet aan gemorreld mag worden. Vrijheid en veiligheid, een sociaal maar rechtvaardig zekerheidsstelsel, schone straten, afvalophaal: veel Nederlanders vinden het niet erg om hiervoor belasting te betalen, zolang het allemaal maar goed geregeld wordt.

Ik wil daar aan bijdragen, niet meer cynisch aan de zijlijn staan. Bouwen, beschermen, laten groeien, gereed maken voor de toekomst. En, zoals gezegd, Amsterdam gaat mij daarbij speciaal aan het hart. En vooral hoe Amsterdam ingericht is.

Ik vind Parijs en Londen prachtige steden om doorheen te banjeren. Ik houd van de majestueuze architectuur die de steden zo oogverblindend en statig maken. Maar toch knaagt er altijd iets als ik er ben: de wetenschap dat achter de grote ramen in de binnensteden nauwelijks nog mensen met een laag of ondergemiddeld inkomen wonen. Zij zijn verbannen naar de buitenwijken, de estates of de banlieues. En als ik dan door die grote steden loop, ben ik er trots op dat ik woon in Amsterdam, waar het mogelijk is om met een relatief laag inkomen binnen de ring A10 te wonen. Ik zie graag dat dat zo blijft, want het geeft Amsterdam zijn charme. Natuurlijk zijn er ook grote problemen met de woningmarkt in de stad, maar ik vraag mij af of al de oorzaken hier liggen. Misschien liggen ze in Den Haag, of in het feit dat zoveel mensen uit de rest van het land naar de Randstad trekken om er werk te vinden. Het is waarschijnlijk een combinatie.

Daarnaast gaat het in de estates en de banlieues regelmatig flink mis. Ook in delen van Amsterdam zijn de nodige problemen, maar vergelijk het eens met wat er gebeurt in de Franse buitenwijken en dan valt het hier nog mee. Nóg wel, zeg ik daarbij, want alle zeilen moeten bijgezet worden om te voorkomen dat we niet alsnog afzakken in dat moeras. Dat betekent dus niet óf pappen en nathouden óf de zaak verdelen tussen ‘wij en zij’, de valse keuze die vaak geboden wordt, maar pro-actief bovenop de situatie zitten. Mensen die willen de hand reiken, en mensen die niet willen straffen om hun omwil – maar nooit zonder perspectief te bieden, want dat is wat er bijvoorbeeld in Frankrijk mis gaat.

Oorsprong
Dus ja, verrassing: ik had al die tijd al een mening. Zoals iederéén een mening heeft. Alle journalisten die ik in mijn leven heb leren kennen, bezoeken tijdens verkiezingen het stemhokje, en echt niet alleen om te kijken of de punt van het potlood wel goed geslepen is.

Ik ben trouwens geen lid van een partij. Ik heb in het (recente) verleden wel eens dingetjes gedaan voor (mensen van) D66, Groenlinks en de PvdA. Goed voor de contacten, kan ik u zeggen! Dus geen lid, wel een fellow traveller, zoals Lodewijk Asscher mij ooit omschreef.

Tussen de drie bovengenoemde partijen  caramboleer ik de afgelopen jaren, met name sinds de VVD in het post-Fortuyn tijdperk steeds meer de makkelijke kant van de verdeling tussen ‘wij en zij’ en ongebreideld conservatisme uit gaat.

Ik denk dat de kiem van mijn politieke vorming ligt in mijn tijd bij de Jonge Democraten, een jongerenorganisatie waar ik in mijn late puberteit lid van was. De organisatie wordt wel eens gezien als de ‘jongerenafdeling van D66’, maar dat doet de JD (althans, de JD van die tijd) geen recht. Toen waren jongeren van DWARS (jongerenorganisatie van Groenlinks), de Jonge Socialisten (PvdA) en de JOVD (VVD) ook lid van de Jonge Democraten, die zich nog steeds openstelt als een politieke jongerenorganisatie voor alle gezindten.

Ik maakte er mee dat op een debatavond een zwart capuchonnetje met SP-sympathieën een biertje stond te hijsen met een streepjespak van de JOVD, een colbertje van D66 en een sandalendrager van Groenlinks. Vanaf dat moment zag ik de oude, strikte scheidslijnen tussen de partijen al niet meer. Voor mij betekenen de begrippen ‘links’ en ‘rechts’ ook steeds minder.

Bij elkaar houden, of laten knallen?
Nederland staat hoe dan ook voor grote uitdagingen, misschien wel grotere dan in de afgelopen 50 jaar. Zo ook de stad Amsterdam. Er wordt graag meewarig gedaan over Job Cohen’s ‘de boel bij elkaar houden’. Leuk hoor, al die betweterige grappen, maar vertel eens: wat is dan het gewenste alternatief? ‘De boel uit elkaar laten knallen’ misschien?

Je kunt je wel afvragen of het ‘de boel bij elkaar houden’ moet door pappen en nathouden. Dat zou niet mijn keuze zijn. Ik zit meer op de lijn-Asscher en –Van der Laan, althans zoals ik die interpreteer: bij elkaar houden? Prima, maar daar moet je dan wel aan mee willen werken. Doe je dat niet, dan zijn er consequenties.

Rechtvaardig sociaal, zoiets. Dat zou mijn lijn zijn. Nederland is hoe dan ook geworden wat het is doordat het hele land er de schouders onder zette, in het besef dat je je eigen plekje mooier maakt door elkaar een handje te helpen. Wat er ook gebeurt in binnen- en buitenland, dat zal ook in de toekomst gelden. Ik wil nu één van die schouders zijn.

Ik heb de man nooit gekend, maar ik voel mij nu een beetje zoals Hernán Cortés zich gevoeld moest hebben, de Spanjaard die bij aankomst in de Nieuwe Wereld zijn schepen achter zich verbrandde. Want met deze aankondiging besef ik terdege dat ik verschillende paden en wegen misschien wel voorgoed afsnijd. Het zij zo.

Ik ben vanaf 14 maart aan het tillen in het stadhuis in Amsterdam, de schouders onder de stad aan het zetten als inhoudelijk/politiek medewerker / communicatiepersonage / woordvoerder voor de fractie. Tors je mee?

Kaj

Communicatiestrateeg en schrijver van het boek ‘Megafoonpolitiek‘. Op Twitter te vinden als @kajleers. Politiek bewust, voormalig financieel-economisch journalist, muziekmaker, professionele kletskous, schrijver. Geeft ook social media-trainingen, denkt graag met je mee over communicatiestrategie. En ja, content is en blijft King.