Ik ga niet stemmen. En wel hierom

Voor het eerst sinds mijn 18e ga ik niet stemmen. Best een gewaarwording, en voor sommigen in mijn omgeving even slikken. “JIJ gaat niet stemmen!?”, hoor ik al de hele dag. Ja, ik, die Leers die altijd tegen iedereen roept dat stemmen een plicht is. Dat komt door het kiezersbedrog dat gepleegd wordt door de partijen. En politici die liegen en jokken krijgen mijn stem niet.

Dat moet ik even uitleggen. Het gaat om de verkiezingen voor het Europees parlement, en dat parlement mag over een heleboel dingen meepraten. Ze mogen alleen over de belangrijkste dingen niet meebeslissen.

Structuurfondsen, landbouwbeleid, de toetreding van Turkije: juist over die drie sociaal-economisch gezien belangrijkste gebieden hebben de partijen in het Europarlement he-le-maal niets te zeggen.

Het probleem is dat ze doen alsof dat wél zo is. Gisteren ook weer, in EenVandaag, ging het lang over wie vóór en wie tégen de toetreding van Turkije tot de EU is. Het sloeg werkelijk nergens op. Het Europarlement gaat daar helemaal niet over.

Het instituut kan nog geen deuk in een pakje boter slaan. Zelf wetsvoorstellen indienen? Kan niet. Op al iets belangrijkere gebieden besluiten nemen? Mag niet, want dat moet het Europarlement in samenwerking met de Raad van Europa (lees: vertegenwoordigers van de regeringen van de 27 lidstaten) doen. ‘Codecisie’, heet dat.

Alleen in zeer bijzondere, specifieke gevallen heeft het Europarlement slagkracht, maar ook dan over de sociaal-economisch gezien minder belangrijke onderwerpen.

Zo wees het parlement onlangs in tweede lezing een voorstel van de Europese Commissie over de Telecomwet af. Dat moest wel met een absolute meerderheid geschieden; de gewone 50+1 regeling is niet van toepassing.

Maar hallo. Veertig (40!) procent van het totale EU-budget van 137 miljard euro(!!!) gaat op aan landbouwsubsidies. Van dat bedrag komt ongeveer de helft terecht bij boeren in Frankrijk, Duitsland en Polen. Inderdaad, het bekende verhaal van het Franse geitenkaasboertje die in de Pyreneeën leeft en wiens bestaan al 30 jaar lang voor de volle 100 procent gesubsidieerd wordt vanuit de landbouwpot. En dat geld wordt gewoon opgegeten door dat boertje.

Dus wil je de hele dag gesubsidieerd in de buitenlucht rondsjokken, lekkere wijntjes drinkend en sterke geitenkaas etend? Vul ergens in dat je geitenkaasboer bent in Frankrijk.

Straatsburg, óók weer zo’n onderwerp. Bij gebrek aan aansprekende beleidsonderwerpen, waarover het parlement namelijk niet gaat, roepen de lijsttrekkers ook heel stoer dat de Fransen moeten kappen met het verhuiscircus vanuit Brussel naar Straatsburg iedere maand, wat miljoenen kost.

Komt ‘ie: daar gaat het Europarlement helemaal niet over. Sterker, daar gaat niemand over. Het is volstrekt onduidelijk wie of wat er wel over gaat, maar kennelijk hoeft Sarkozy alleen maar onduidelijk te grommen en heel de EU legt zich er weer neer bij Straatsburg als duur babbelcentrum voor één week per maand. Er is geen enkel democratisch instituut dat Frankrijk tot de orde kan roepen op dat dossier.

Er is zelfs niet eens een publiek of niet-publiek democratisch gremium waar dat zou kunnen.

Waarschijnlijk is het hooguit zoiets als een donkere parkeergarage in Brussel, waar Sarkozy dreigend tegen de andere staatshoofden mompelt dat als men hem dwingt om Straatsburg op te geven, hij nog wel een paar veto’s op zak heeft die hij kan uitdelen op andere dossiers in de Raad van Ministers — dossiers die bepaalde andere lidstaten economisch of politiek zwaar zouden raken. Er komt hoe dan ook geen enkel democratisch, controleerbaar instrument bij kijken, het is je reinste politieke chantage.

En dus blijven de lidstaten de lokale economie van de stad Straatsburg en daarmee een fors deel van de Elzas subsidiëren. Volgens een berekening in een regionale Franse krant, L’Est Republicain, zou de economie van Straatsburg met 20 procent instorten als de vergaderingen van het Europarlement aldaar stoppen. Niets ten nadele van Straatsburg, ik vind het een gezellig stadje, maar toch. Chantage is chantage.

Enfin. Het is wel duidelijk nu, denk ik zo. Den Nederlandsche Kiezer wordt voorgelogen. Er wordt gedebatteerd over zaken waar de dames ende heren politici helemaal niets over te zeggen hebben, daar in Brussel en Straatsburg.

Gewichtig staan Van de Camp, Berman, In ’t Veld, Madlener, Van Baalen en De Jong te krijsen over zaken waar ze niets aan kunnen of mogen doen, omdat ze — met uitzondering misschien van ervaren rotten Berman en In ’t Veld — a) zelf niet eens weten waar het Europarlement over gaat, of b) weten dat ze alleen maar mee mogen praten en beslissen over vooral onbenullige onzin waar geen hond naar taant.

Klap op de vuurpijl was overigens Grote Roerganger Wouter Bos, die recentelijk een duit in het zakje deed en zei dat de landbouwsubsidies dienen te stoppen. Kijk, dan praat je al over een minister die aanschuift bij de belangrijke EcoFin Raad van Ministers, denk je dan. Dus als Bos dat zegt, gaat hij er ook wat aan doen!

Nou, nee dus. Hij kan roepen wat hij wil, en dat doet hij dan ook omdat het electoraal wel lekker bekt in verkiezingstijd. Maar Frankrijk, Duitsland en Polen hebben vetorecht op dat onderwerp, en die gaan als één man voor het voorstel liggen om de landbouwsubsidies te hervormen. Dat doen ze namelijk al jaren, en dat zullen ze blijven doen zolang de honderdduizenden, zoniet miljoenen boeren in hun landen stemrecht hebben tijdens nationale verkiezingen. Leuke retoriek, maar stink er niet in.

Oh, en over blanco stemmen: ja, dag. Straks komt die stem terecht bij de hoeren van de PVV. Nee, dank u.

Dus. De stemoproepkaart gaat hedenavond in het ronde archief. Voor het eerst. Best een moment om bij stil te staan. Eerst dat Verdrag van Lissabon, en dan ga ik weer stemmen voor het Europarlement. Want pas dan krijgt het parlement ook echt iets te zeggen.