Nederlandse parlementaire journalisten worden door veel nieuwskijkers en politieke junkies bewonderd om hun standvastigheid, kennis van zaken en hun vermogen om heel ingewikkelde zaken terug te brengen tot de essentie. Dat is in ieder geval het beeld dat veel mensen delen. Echter, de buitenlandse journalist die de journalistieke Haagse kaasstolp oplicht zal direct bijna bedwelmd raken door de valse meur die eronder vandaan komt. Nederlandse parlementaire journalisten lijken niet veel interesse in eventuele kennis van zaken te hebben en met dat vermogen om zaken terug te brengen tot ‘de essentie’ valt het ook wel mee; de journalisten lijken namelijk maar één essentie te kennen, en dat is kijken of ze ruzie kunnen stoken.
Communicatiestrateeg en schrijver van het boek ‘Megafoonpolitiek‘. Op Twitter te vinden als @kajleers. Politiek bewust, voormalig financieel-economisch journalist, muziekmaker, professionele kletskous, schrijver. Geeft ook social media-trainingen, denkt graag met je mee over communicatiestrategie. En ja, content is en blijft King.
Het gaat niet om boeken, want die spreken niet. Er staan hooguit teksten in boeken die door lezers totaal verschillend geinterpreteerd zouden kunnen worden. Wie had ooit gedacht dat ene David Koresh door zijn interpretatie van de bijbel tientallen mensen de dood in zou jagen? Wie had ooit verwacht dat ene Mark Chapman in ‘A Catcher In The Rhye’ aanleiding zou zien om John Lennon dood te schieten? Hoeveel mensen lieten zich daadwerkelijk door ‘Mein Kampf’ inspireren om de straat op te gaan en Joden te gaan afslachten? Goed, niet weinig, maar er waren veel meer mensen die zich niet lieten inspireren door dat boek, sterker: die ‘Mein Kampf’ volledig afwezen.