Je ziet een dik rapport van de World Health Organization. Het nieuws daarin: Grieken besmetten zichzelf met HIV. De WHO, dat is van de Verenigde Naties. Dus dat is een betrouwbaar rapport, denk je. Daar kan je op vertrouwen als bron, denk je. Nou, nee. Want het stuk over Griekse HIV-geïnfecteerden klopt niet. Het blijkt gebaseerd op aannames en indianenverhalen – in een rapport van de fucking WHO!
Ik plaatste hier een schokkend berichtje over Grieken die zichzelf injecteerden met HIV-besmet bloed. De reden: dan kunnen ze aanspraak maken op één van de weinige potjes overheidsgeld die er nog zijn, een bijzondere zorguitkering voor mensen met HIV. Naar verluidt is dat zo’n €700 per maand.
Dat beweerde niet zomaar iemand, maar de World Health Organization van de Verenigde Naties. Hier hun rapport (.pdf), zie pagina 112).
Als er nu één instantie is op het gebied van gezondheid en ziektes in de wereld die volledig betrouwbaar zou moeten zijn, dan is het de WHO wel. De organisatie werkt samen met gespecialiseerde organisaties als de Centers for Disease Control (CDCs), Rode Kruis, ziekenhuizen, gerenommeerde onderzoekslaboratoria, etcetera. Als je de WHO niet kunt vertrouwen, wie dan wel?
Dat is nu zeer de vraag. Â Want uit onder andere dit artikel van de Amerikaanse feitencheckers van Media Matters blijkt dat in ieder geval de paragraaf in het WHO-rapport over de Griekse HIV-zelfbesmetters is gebaseerd op een aanname van een stel wetenschappers van een tijd terug in het blad The Lancet. (Wat doen aannames overigens in dat tijdschrift?)
Zoals Media Matters terecht schrijft: een ‘well-founded suspicion‘ is overduidelijk heel andere koek dan vastgelegde feiten. Ook al staat het in The Lancet.
De les die de World Health Organization hier zou moeten leren: feiten controleren is een vak. Daar moet je professionals voor inhuren, mensen die te allen tijde vragen stellen over alles en niets zomaar aannemen. En ja, dat kost geld.
Dat allemaal niet doen kost nog iets veel ergers: je betrouwbaarheid. Het zal nu wel even duren voor ik een rapport van de WHO zomaar voor waar aanneem.
Communicatiestrateeg en schrijver van het boek ‘Megafoonpolitiek‘. Op Twitter te vinden als @kajleers. Politiek bewust, voormalig financieel-economisch journalist, muziekmaker, professionele kletskous, schrijver. Geeft ook social media-trainingen, denkt graag met je mee over communicatiestrategie. En ja, content is en blijft King.