Jeanine Hennis en de Eurobashing hypocrisie

Jeanine Hennis-Plasschaert is voormalig Europarlementariër voor de VVD en tegenwoordig lid van de Tweede Kamer. Haar hartje klopt op blauwgeel bloed, zo erg houdt ze van Europa. Zij was ook één van de Europarlementariërs die een broertje dood had aan het Europa-bashen waar nationale politici zich aan bezondigen als het hen uitkomt. Niets is zo makkelijk als ‘Europa’ bashen, want terugschelden doet (lees: mag) men toch niet. Welnu, tegen de achtergrond van het bloedige geweld in Egypte lijkt Hennis-Plasschaert toch doodleuk aan het spelletje mee te doen.

Dat spelletje werkt ongeveer zo. Wordt er een slecht voorstel gedaan door ‘Europa’? Dan is het “fout!”, “mag niet!”, “geld terug!”, “waar bemoeien zij zich mee!”, “de Europees Commissaris moet z’n biezen pakken!”, en zo verder. Soms komen zulke uitspraken zelfs in het verkiezingsprogramma. Het allerleukste is natuurlijk dat ‘Europa’ geen enkele grote beslissing neemt zonder dat de nationale ministers erin gekend zijn – niet zelden dezelfde minister die een minuut later, na eerst volmondig ingestemd te hebben met het slechte voorstel, voor de camera tégen hetzelfde voorstel staat te fulmineren. De Eurokritische kiezer moet gerustgesteld, weetuwel.

Maarrrrrr…! Heeft ‘Europa’ een goed voorstel? Dan was het niet ‘Europa’ dat het binnenhaalde, nee, dan was het de Nederlandse minister die zich namens Nederland in Europa bemoeid had met het voorstel. Glimmend van trots staat hij of zij dan voor de camera uit te leggen hoe hij/zij het voorstel toch maar mooi voor de poorten van de Brusselse Hel wegsleepte.

Je zou denken: daar doet onze Jeanine Hennis, Europese rots in de branding, hartstochtelijk Europarlementariër, eerlijke dame met het hart op de tong niet aan mee.

Nou, daar doet ze wel degelijk aan mee. Want niks is makkelijker dan de Europese ‘minister van Buitenlandse Zaken’ Ashton bashen om haar woorden, maar de eigen VVD-premier met rust laten, ook al zeggen Rutte en zij inhoudelijk hetzelfde.

Reacties op de gebeurtenissen in Egypte
Zie hier wat Lady Ashton zei over de situatie in Egypte en wat er moet gebeuren, en onthoud daarbij: wat zij naar buiten toe zegt, moet gesanctioneerd zijn door de ministers van Buitenlandse Zaken van de EU-lidstaten. Gaat zij zonder enig overleg zomaar haar eigen standpunt verkondigen, dan heeft ze een probleem. Maar goed, Ashton zei in het kort dat de Egyptische politiemacht zich terughoudend moet opstellen, en dat er geen geweld meer zou moeten zijn, en dat de Egyptische regering – lees: Mubarak – moet luisteren naar de wens van de protesterende bevolking. Ze gaat zelfs verder en stelt dat de tot nu toe gearresteerde demonstranten vrijgelaten moeten worden.

Gaan we even kijken naar wat premier Mark Rutte op dezelfde dag zei over de situatie in Egypte, en wat er volgens hem moet gebeuren. Lees het hier. In het kort: Rutte vindt dat er snel hervormingen moeten komen in Egypte, hij vindt dat er een “ordelijke transitie” moet komen (een zin die zijn ambtenaren letterlijk gekopiëerd hebben uit de verklaring van de Amerikaanse regering), dat de toekomst van Egypte rust op de schouders van de Egyptenaren, en dat de Egyptische autoriteiten (lees: Mubarak) een zware verantwoordelijkheid dragen.

U ziet: Ashton gaat verder dan Rutte. Zij stelt tenslotte dat Mubarak moet luisteren naar de wens van de bevolking en dat de Egyptische politie moet kappen met demonstranten in elkaar slaan. Zo ver gaat Rutte niet, die houdt zich wat dat betreft op de vlakte en papegaait gewoon Barack Obama, Hillary Clinton en David Cameron na.

Niettemin zijn Ashton’s woorden voor Jeanine Hennis reden om uit te halen via Twitter. “Ahhh… Lady Ashton. Ons licht in de Europese duisternis… #NOT #Egypte #PenW”. Rutte’s slappe hap laat ze ongemoeid.

Gezien het feit dat Ashton feitelijk geketend is aan wat de ministers van Buitenlandse Zaken sanctioneren, stelde ik voor dat Hennis bij minister van Buitenlandse Zaken, Rosenthal, tevens partijgenoot van Hennis, gaat pleiten voor een uitbreiding van bevoegdheden voor Ashton. Dan kan hij daarvoor weer pleiten in Brussel.  Zo kan Ashton misschien wat vaker haar eigen zegje doen. Maar nee, dat vindt Hennis maar niks. Ze ziet liever dat Rosenthal ervoor gaat pleiten dat Ashton “vervangen” wordt. Ze voegt daar nog even aan toe dat deze vervanging “voorlopig nog wel een illusie” is.

Dus Ashton doet slappe uitspraken over Egypte en daarom moet ze weg van Hennis. De voormalige Europarlementariër laat duidelijk zien dat ze gewoon niet weet waar ze het over heeft, getuige ook dit artikel op Elsevier.nl. Of weet ze het wel, maar is Ashton een makkelijk middel om jezelf mee te profileren?

Jeanine Hennis profileert zichzelf graag als ‘een vrouw een vrouw, een woord een woord’, dus ik vroeg haar de verschillen uit te leggen tussen Ashton’s woorden en die van premier Rutte, en vooral uit te leggen waar Rutte’s woorden dan minder slap waren dan die van Ashton. En, als ze dan net zo slap waren, wat dan het waardeoordeel van Hennis is over de woorden van Rutte. En wat dan de consequentie daarvan zou moeten zijn.

U voelt ‘m al aankomen: daar reageerde Hennis niet op. Natuurlijk niet. Want dan zou ze misschien eerlijk moeten toegeven dat, ja, ook Rutte een slap verhaal hield, net als de gemuilkorfde Ashton, en dat ook hij dus een schrobbering verdient.

Maar dat doet Jeanine niet, want dan valt ze haar premier af. Geconfronteerd met die keuze verdwijnen het hart op de tong, het vrouw een vrouw een woord een woord, de uitgebreide kennis over hoe de EU werkt, de eerlijkheid en de hartstochtelijke Europarlementariër even in de kofferbak.

Dag, Jeanine Hennis Plasschaert van vóór 9 juni 2010. Het was leuk je gekend te hebben.