Het kabinet is gevallen. De Nationale Krabpaal vertrekt, evenals leidende figuren van de coalitiepartijen. Hun opvolgers kraaien dat zij De Nieuwe Generatie zijn, ook al zijn ze al jaren actief in de coalitie- politiek en zaten ze in leidende posities aan het stuur. Dan weet je: hier wordt een emmertje sop over twee kabinetten heen gegooid om de nare geur weg te spoelen en fris en fruitig aan te treden in de campagne. Maar let op: het is één groot frame.
Le Pays des Gilets Jaunes
Het oosten van de regio Lorraine is wat je één van de heartlands van de Gilets Jaunes zou kunnen noemen. Een recent onderzoek wees uit dat in dit gebied, in het noordoosten van Frankrijk, veel mensen een geel hesje aantrokken en of lokaal protesteerden, of afreisden naar Parijs om te demonstreren. Maar hoe ziet dat gebied er dan uit? Wat gebeurt er, wat voor sfeer hangt er, wat scheelt er?
We hoeven geen kernoorlog te vrezen. We hoeven ook niet te vrezen dat Putin een kernwapen zal inzetten tegen Oekraïne, want Putin weet dat hij het – op papier in elk geval – uiteindelijk wint. Er zijn signalen dat hij nog meer eenheden naar het strijdtoneel stuurt. Dus hoe ongelooflijk rot ook, de eerste conventionele slag gaat hij winnen, zij het met enorme verliezen. Wat we wel moeten vrezen is wat er gebeurt nádat hij Oekraïne – wederom, op papier – veroverd heeft, in wat voor vorm dan ook.
Woest zijn ze bij de SP, PvdA en Groenlinks: strijden ze al jaren voor sociale gelijkheid en tegen onrechtvaardigheid, zien ze ineens hoe een partij als Volt als een raket omhoog schiet in peilingen en hoe een jonge vent met een adellijk aandoende achternaam reuring maakt met een TV-serie over sociale ongelijkheid en tegelijkertijd schittert in een reclame voor een beleggingsfacilitator. De woede gaat averechts werken en links kan beter bij zichzelf te rade gaan over het waarom van dit alles.
Een fusie van Partij van de Arbeid en Groenlinks kent meer voor- dan nadelen.
Ten eerste zijn de partijen de afgelopen jaren inhoudelijk en – als gevolg daarvan – electoraal naar elkaar toe gegroeid. Daarbij is het belangrijk te onthouden dat dit bepaald niet alleen een gevolg is geweest van keuzes gemaakt door die partijen, maar zeer zeker ook door wat zich in de samenleving afspeelt.
En weer zit het CDA in de piepzak. Waar komt dat toch vandaan? Her en der klinkt het dat het ligt aan de verkeerde keuze voor de lijsttrekker, Wopke Hoekstra. Maar doorgewinterde CDA’ers weten beter. Eigenlijk, fluisteren zij, is het CDA een partij zonder eigen, duidelijk gedefinieerd en herkenbaar verhaal. En dáár zit het probleem.
Even aan ‘t twitteren en iemand komt – voor mijn gevoel – met knallende deuren mijn DMs binnenvallen. Of ik kort & bondig het succes van Volt wil verklaren. En snel graag. Ik vertel wat ik denk dat ‘t ‘geheim’ is. Er wordt enigszins geprikkeld gereageerd, blijkbaar voldoet de verklaring niet aan de verwachtingen en net zo snel is het weer stil. Ik snap de ergernis niet, want het (virtuele!) succes van een partij als Volt (of JA21, of zelfs FvD in de ‘oude’ tijd) is toch niet zo heel moeilijk te verklaren?
“Waar blijft de gamechanger?”, verzuchten journalisten, commentatoren en talkshowgasten dezer dagen. De verkiezingscampagne kabbelt voort maar er is tot nu toe niet één moment waarop alles op scherp wordt gezet en een tweestrijd opduikt die zorgt voor spanning en sensatie. Waarom? Omdat de VVD niet meedoet.
Campagnenerds opgelet! Het Centraal Plan Bureau (CPB) komt maandag 1 maart met de doorrekeningen van de plannen die politieke partijen bij hen aangeleverd hebben. Dat kan hier en daar voor verrassingen zorgen voor de partijen én hun achterbannen.
Met het vertrek van Lodewijk Asscher als partijleider en lijsttrekker van de Partij van de Arbeid verliest Den Haag één van de slimste en – zoals Christenunie-leider Gert-Jan Segers hem omschreef – één van de meest begenadigde politici in jaren.